اسرار ازل (1)

آورده‌اند که منصوربن‌حلاج کنار جویی نشسته و در کار کائنات تفکر کرده و مست از می الهی به نجوا مشغول بوده است . ناگه دافی شبیه داف‌های آن زمان با ابروان پیوسته و چشمانی سرمه‌کشیده و گیسوانی چون تاب بنفشه و لبانی چون غنچه و بسان لاله سرخ رنگ در حالی که گونه‌هایش از سرخی سرخاب رخشان بوده و سفیدی رویش از سفیداب وی را شبیه لامپ مهتابی ساخته (که اگر امروز نمونه‌اش می‌بود از وحشت قالب تهی می‌کردید ) عبور کرده و بر وی چشم و ابرو انداخته و چون ایمیل و آی‌دی و موبایل نبوده خود پیش آمده و بر وی گفته است : در کار من شو ! منصور که عنان اختیار از کف داده در کار وی شده و کاری کرده کارستان که تا به امروز کس نکرده است هیچ دافی را اینچنین .

پس آنگه منصور دوباره به تفکر بازگشته و دانسته خداوندگار با تمامی قدرتش هرگز نتوانسته در کار دافی شود و از آن دو حالت می‌باشد : اول آن‌که خداوند را توانایی در کار داف شدن نیست ، پس وی ناتوان است . دوم آن‌که خداوند را نیازی نیست پس هرگز نتواند لذت در کار داف شدن را تجربت کند ، پس به تمامی اشیا واقف نیست . آن‌دم حلاج پی برده که خویشتن از خدای قادرترو عالم‌تر است پس بانگ برآورده : اناالحق .