بعد از ظهر یک روز گرم

گوشی را گذاشتم. هوای گرم اواخر خرداد ماه از درِ باز بالکن هجوم می‌آورد. کولر را خاموش کردم. گفتم: بابا گفت خاموشش کنیم. نگاهم چرخید سمت مادربزرگ که با یک لا پیراهن خنک و سبک نشسته بود. ادامه دادم: همه چیز قدیمی‌‌اش خوب است. صد بار گفتم این کولر گازی‌ها به درد نمی‌خورند. کولر آبی بهتر است. نگفتم؟ سرش را تکان داد که گفتی. ولی اظهارنظری نکرد. از وقتی سکته کرده بود اظهارنظر نمی‌کرد. دوباره چشمم خورد به پیراهنش. چند بار گفته بودم که برای من هم مثل لباس‌های خودش بدوزد. گفته بود: تو هنوز جوانی. این لباس‌های پیرزنی به درد تو نمی‌خورد. هندوانه‌ی خنک را از یخچال آوردم و گفتم: بیا بخوریم. آمد ولی نخورد. روی کاناپه دراز کشیدم و کانال‌ها را بالا و پایین کردم. مادر کلید را چرخاند و "اوف‌اوف‌کنان" وارد شد. هنوز پا توی هال نگذاشته پرسید: چرا کولر خاموش است؟ برایش توضیح دادم که باد گرم می‌زد. بعد هم گفتم: چرا یک تـُن سبزی خریدی؟ گفت: چهار کیلو یعنی یک تن؟ گفتم: من که دست نمی‌زنم. گفت: کی گفت تو کمک کنی؟ اخم کرده نشست به سبزی پاک کردن. مادربزرگ رفت کمکش کند. دلم برای مادربزرگ سوخت. با آن دست‌ها چطور می‌توانست سبزی پاک کند؟ رفتم کمکش. یکی دو تا که پاک کردم اخم‌های مادر هم باز شد. سبزی‌ها که تمام شد مادر گفت: دستت درد نکند. برو خیسشان کن. گفتم: من درس دارم. هنوز که امتحان‌هایم تمام نشده. گفت: همین است که جلوی تلویزیون لم داده بودی؟

دو خط می‌خواندم و چند ثانیه چشمانم خیره می‌شدم به ابرهای بی‌عرضه و پراکنده‌ی آسمان که رنگ سرخ خورشید غروب سرخشان کرده بود. بابا و آقای نماینده‌ی نمایندگی توی هال با کولر کلنجار می‌رفتند. مادربزرگ کنارم نشسته بود و بافتنی عجیب و غریبش را می‌بافت. بافتنی‌ای که هیچ وقت تمام نمی‌شد. ناگهان بلند شد و گفت: دیگر بروم. چنگ زدم به دامنش و گفتم: حالا کو تا شب؟ یک کم دیگر بمان. خندید. گفت: فردا باز هم می‌آیم. هر روز می‌گفت و هر روز می‌آمد ولی باز ته دلم راضی نبود. دوست داشتم نرود. گفتم: قول؟ گفت: قول! مادر آمد توی اتاقم. با چشمان گرد شده پرسید: باز خل شدی دختر؟ با کی حرف می‌زنی؟ من خیره شده بودم به مادربزرگ که از در باز بالکن طبقه‌ی ششم در سرخی غروب فرو می‌رفت.